O home do martelo
Toc toc, toc. Oides, poñede atención, toc, toc, toc....Xa está ahí, o home do martelo ven despertar a natureza que está ainda durmindo. Ven batendo no chan, escoitanse moi lonxanos, pero non cabe dubida, eses son os primeiros latexos da primaveira que xa esta ó chegar.
A luz esta a cambiar, non pasa un so día, sen que se note ese pequeno espazo do tempo que a luz rouba a oscuridade, un día tras outro, a luminosidade vai gañando terreo a oscuridade, sen prisas, pero sen pausas
Xa se van as friaxes, xa veñen os días mais temprados, xa o frio se vai templar outras terras ardentes dos calores do vran. ata deixalas xeadas. Agora tócanos a nos desprendernos de esa cotra fria que deixou brancas as terras onde pisamos.
Xa están a chegar as cores que nos fan sorir cando paramos a nosa ollada sobre elas. Marróns, grises e pardos deixan paso as verdes, amarelas, vermemellas, azuis e anaranxadas.
Non oides, toc, toc, toc, xa esta ás portas, xa chega o home do martelo a despertar a natureza
Saraiba
7 comentarios:
Eu tamén o oio, claro que sí. Algo así como o ananiño reparador de soños, co saco cargado de sol, repartindo cores polos camiños, coa ferramenta disposta a derrubar tanto xeo interno... ¡A primavera está a chegar!
Ai, que non me saíu o Alias.
Arnoia
Ais menos mal o, xa pensei que estaba a tolear
probando
Prueba realizada con exito jajajajaja
Tambien me fijé en como han crecido los dias. Hoy anocheció a las 7,15 de la tarde. Ahora cada día, como tú dices, tenemos un poquito más de luz, hasta llegar a San Juan! hay que aprovecharlo.
Pues anda que no se notan desde que escribí eso, allá por enero jajajajajaja Y en SAn Juan habrá que celebrarlo eh?¿ jjajajajajaaj
Publicar un comentario