Galicia sempre oscura II

Imos deixar que a evolución das especies actúe un pouquiño, que os homes se ergan un pouco máis. Deixaremos que o seu cerebro medre uns cantos centímetros. E daremos un saltiño no tempo, así, duns, digamos 20 mil anos, ou unha cousa así. Coma os científicos non o teñen claro que mais da uns mil anos mais ou menos.
Atopamos unha Galicia, ainda bastante conxelada. Pero pouco a pouco, moi pouco a pouco, os xeos vanse alonxando da beiramar e se van aloxando nas montañas, deixando a costa bastante apta para a vida cotidiá dos homes, que seguen indo dun lugar a outro. Ainda que quizais, algunha das hordas de homes e mulleres que habitaban este país, tiveran xa unhas migracións cíclicas. E decir, coma as anduriñas ou as cegoñas, voltaban o mesmo lugar segundo as épocas do ano, despois de percorrer unhas distancias, que moi grandes non debían ser.
Así, encontramos os nosos ancestros un pouco mais ergueitos, e cun cabezón, xa das mismas dimensions co noso. Semella ca colonia tamén medrou un pouco, e incluso vense rasgos diferenciados entre os diferentes individuos ca forman. A comunicación entre as tribus que pululaban pola nosa terra, eran mais que comerciais e de intercambio. Chegamos xusto no momento en que van a facer un gran descubrimento, que cambiará a sua vida radicalmente
Os xóvenes cazadores que ian na vangarda do grupo, recoñeceron rápidamente o lugar, alí se estableceran non facía moito tempo Era un bo lugar para pasar a tempada mais fría do ano. O mar darialles o alimento necesario para pasar o inverno, e cerca do río había moitas cobas onde se poderian guarecer da intemperie, e por suposto a apreciadísima auga dulce, non lles faltaría. Tamén se podían observar diferentes rastros de animais, coma lebres, xabalins, cervos, Era o lugar ideal para pasaren o longo inverno que se aveciñaba.
Cando chegaron preto da coba que os acollera noutro tempo, viron con sorpresa unha grande cantidade de cereais espallados por todas partes. Sen dubida, este ano a nai natureza os chamaba para que se quedasen nese lugar. Todo lles era favorable. Cando o descubriron por primeira vez, alí non había nada, e agora, estaba cheo de comida para alimentar a toda a tribu durante toda a friaxe que lles viña enriba.
¿Quén sería logo o que lles puso alí todos aqueles alimentos? Foron ver o cumcheiro, a ver si tamén medraban os moluscos, non alí so estaban as cunchas amontonadas que eles deixaran tempo atrás,
Xa chegaba toda a tribu o completo, un grupo de mulleres comenzou a recoller o cereal, outro foise cara as rochas a recolle-los mariscos. Os cazadores foron recoñecer os alrededores para conseguir algo de caza e consolidar o seu territorio, non fora que houbese estranos preto deles, e lles foran roubala riqueza que alí se atoparan.
Os mais vellos decidiron que aquel lugar, había que sinalalo de algunha maneira, xa que tan boas vibracións lles daba. Nunha gran rocha plá dende donde se ollaba todo o contorno, pero ben escondida de ollos alleos, fixeron uns raros debuxos, deixando a sua pegada na rocha para séculos e séculos, eles non sabían os crebacabezas que lles ían dar miles de anos despois os poboadores dese lugar.
Debuxaron círculos coma luas, outros concéntricos, uns dentro doutros, puntiños como estrelas, a saberen que significaban, so eles tiñan a chave para desentrañar este misterio, escribiron por tódalas partes, sempre escondidas para que ninguen as vise.
E chegou o inverno, e durou moito esta estación fría, por durar, durou uns cantos anos, volveron os xeos a cubrilo todo de novo, a estación cálida duraba, apenas o que tardaba a lua en voltar a encher. E despois frío de novo, así estiveron un ano e outro,os alimentos comenzaron a escasear, e as febres cebáronse con eles. Ata que por fin, Os xeos voltaron, pouco a pouco a seu fogar, as montañas.
A tribu menguou moito nestes anos, apenas quedaban uns poucos, os mais fortes, daquela gran colonia de homes e mulleres.
Mais a luz e a vida voltou a aquelas terras