A miña Yaya

E digo eu que falar dunha aboa e non falar da outra, non queda ben ¿Verdad? Pois imos aló
Maceu alá polo 1911, era a 9º de 13 irmáns, entre os 13 había dous pares de xemelgos. Dos 13 irmans, houbo de todo un pouco, un emigrou a Arxentina, outro foi militar, outro foi empresario, algúns traballaban en Bazán, ¿e as mulleres? Case todas amas de casa, Unha foi mestra de barrio Ela foi das que quixo ser ama de casa, ben querer….querer, non sei eu.
Non, non vos estou a gastar unha broma. Ainda que a sua historia empeza coma a de Aurora, non é Aurora, e que eran irmáns. Parecíanse no físico, as duas eran baixiñas, así saiu a neta, un pouco mais alta que elas, pero por ahí por ahí, mais ou menos.
Pero, ímonos centrar en Pepita, que así se chamaba.
Pois ben, naceu en Guimil, unha pequena aldea tirando pola Ponte de Porco a dereita ou a esquerda, según por donde se vaia. Pero como os galegos non sabemos moi ben si imos o vimos, pois ahí queda a cousa. A aldea é de esas que ten 4 veciños, e creo que agora xa ten menos. Fun varias veces de cativa, Gustábame ir, sempre ibamos un lote de xente a pasalo día. Non sei moi ben por qué naceu aló. A miña familia non era daquelas terras.
O pouco de nacer, xa se viñeron para Ferrol, e aquí creceu e fíxose moza,
Aquí coñeceu o meu abó, que era asturiano e traballaba no FEVE ainda cando se estaba facendo. Casaronse e se foron polo mundo adiante. A sua primeira parada foi en Ourense onde naceron 3 dos seus 4 fillos. E seguiron tirando hacia o este.
A miña aboa Pepita, que eu sempre chamei yaya. Andaba metida en cousas de política, ela daba mitines, as escondidas claro, e dicia cousas como por exemplo “Os curas casados ou castrados” Coñeceu a Dolores Ibárruri (La pasionaria) Por todo isto e os seus mítines, o meu abó pagaba as consecuencias. O meu abó sempre foi o meu yayu, estivo varias veces no cárcere, e os seus cuñados, algúns deles militares de alto rango o sacaban de chirona, pero non era él o revolucionario, ainda que a miña yaya, tiraba moito del, era moita muller, para un corpo tan pequeno. Foron tirando tirando hacia o este. Ata que se toparon con o Meditarreneo. E alí preto do mar asentaron a sua vida. A miña yaya asentou a cabeza.;ou iso ou se quedaba sen marido, E alí naceu a sua 4º filla, a miña nai. Que paradoxica é a vida. Os fillos que naceron en Galicia se foron a Barcelona e a que naceu en Barcelona, veuse para Galicia. Os seus fillos maiores deronse de conta que non estaban bautizados ata que se quixeron casar. E non podían sen a fé de bautismo, os 3 se bautizaron sobre os 20 anos.
Eles viñan todolos vrans para Galicia, aló polo mes de maio, se viñan a pasar a calurosa estación catalana a Galicia e os fríos invernos galegos os pasaban no mais benigno catalán. Era entón cando iamos a Guimil, cando viñan os meus yayus de Barcelona.
Era toda unha festa. Iamos a buscalos a Infesta, a Betanzos. O meu yayu viña cargado cunhas cantas gaiolas de paxaros: Canarios, xilgueiros, uns co pico roxo, outros verdes, en fin, a miña casa convertiase nunca paxarería. Os cativos da zona viñan a ver os paxaros, e como eu chamaba yayu o meu yayu, eles tamén o chamaban así. Agora parece curioso, pero era tan normal en aqueles tempos que os demais nenos chamaran así o meu abó.
A miña yaya morreo un poco antes que a miña aboa Aurora, para min Aurora sempre foi Madriña, ainda que a miña madriña era a miña yaya. Pero como era a madriña do meu irmán e el a chamaba así, pois eu non ia ser menos. A sua morte foi en un ai, dixo “ai”, e morreu
A miña nai foi o enterro con 3 dous seus 13 irmans, ainda que daquela xa non quedaban tantos. E tiveron a mala sorte que aló polas castillas, un retén da Garda Civil, lles puxo o cepo e lles reventaron as 4 rodas do coche. Foi daquela cando escaparan uns etarras dunha carcere de non sei donde. E había controles por todas partes. Non pararon no control, e lles levantaron o cepo. Encañonados por 4 gardas civís, os madaron sair do coche. Cando o meu tío (tio-abó) lles ensinou o seu carnet militar, cadráronse todos, e no mesmo coche patrulla os levaron a cidade mais cercana a cambialas rodas do coche. En fin , ata no seu enterro tivo problemas cas autoridades
O meu yayu continuou vindo a pasar aquí os vrans. Durante uns 4 catro anos mais ou menos, e despois aló foi tamén.
Agora dos 13 irmáns so queda unha, unha das mais xóvenes,