domingo, 17 de febrero de 2008

e volta a empezar, unha e outra vez

E falando doutra cousa. Non podo imaxinar como debeu de ser a vida de esa xente que aló polo 36 mais ou menos, veu como o seu xeito de vida cambiou radicalmente.
Unha persoa está vivindo nun pais tranquilamente, coas suas cousas, sempre hai cousas que amañar nun pais, e de repente zas¡¡¡, unha guerra civil. Unha guerra que por outra banda ninguén buscaba. As leis ian avanzando: liberdade por aqui, democracia por alá, igualdade por acolá, leis de autonomía para as rexions que así o querían, falabáse de unha España cheiña de repúblicas; herdadas de aqueles antigos reinos cos Reis Catolicos uniron , por medio, unhas veces da forza, outras por matrimonios de convenencias.
E todo isto truncado, desfeito, esnaquizado. Por un alzamento militar, lonxe de esa España que sas creia tan feliz.
E o paisano da pé que, non pode escoller por un bando ou outro, o escollen a él, sen mais miramentos. Vese enrolado nunha guerra, antes ou despois, outros simplemente toculles en sorte un bando ou outro.
¿E os que iban con o bando que perdeu? Creo que nunca se imaxinaron que perder esa guerra, podería durar 40 anos, toda unha vida.
Si unha guerra asi, te colle no teu pais, non te queda outra que tomar parte. Si te colle noutro pais, podes pasar, quedarte onde estás e alí se as apañen, tamén podes regresar, con a ventaxa que podes elexir o bando, caer donde mellor te conveña.
Onde imos parar, si a historia repítese, noutros lugares, noutras terras. Pero ahí están.
Oxala non se repetise mais esta tolemia

5 comentarios:

Chousa da Alcandra dijo...

Veño dende o blog de Zeltia e lin -entre outros comentarios- a tua reflexión sobre a Guerra Civil española do 36. Efectivamente semella que ninguén aprende en cabeza allea (ás veces nin a voz da experiencia fai aprender a algúns). Seica tropezamos varias veces na mesma pedra...
(Ogallá maduremos).

Saúdos dende a Chousa

saraiba dijo...

Grazas chousa de alcandra por vir a este recuncho. Espero te agradase o que liches, son solo pequeñas reflexions, cousas que tiña por ahí espalladas
Todas as guerras son malas, non malas non, peores. Vexo nas noticias as novas de outros paises onde están en guerras e non podo menos de pensar "Pero que tolos están"

Anónimo dijo...

Saraiba
Si no es muchísima molestia, ¿podrías traducir al castellano tu post?
Anda... di que sí... ¿SI?

BESITOS

Descalza

Anónimo dijo...

Podria, podria jajajajaja
Dame un poco de tiempo¿Vale? en cuanto haya un huequito por aqui, te lo traduzco
Un beso guapa
saraiba

Anónimo dijo...

Estoooooooo, des, es que traducir es muy aburrido y nunca se dicen las cosas igual que uno las piensa, asi, si te parece, diré más o menos lo mismo que decía en este post, pero sin traducciones literales.

Así, yo, iba diciendo, más o menos
Que una guerra civil cambia la vida de las personas y es inimaginable que una persona normal y corriente que esté viviendo su vida, de repente se vea arrastrada por una guerra civil.
POr aquel entonces, las leyes iban avanzando en España hacia una igualdad entre hombres y mujeres, también las regiones, que se dieron a llamar "historicas" iban avanzando en su autonomía, incluso se llegó a decir que España podia ser un estado federal, Las regiones historicas son aquellas que en otros tiempos tuvieron un reino , como es Galicia, Catalunya,Pais vasco, etc, Y que eran independientes, Pero que con los REyes Catolicos se fue todo al garete, ya que ellos , bien por acuerdos matrimoniales o por medios belicos, unieron a toda España en una, y fue entonces cuando se le empezó a llamar España a este pais lleno de contrastes.
Y en fin todos estos avances dieron al traste cuando mi paisano, Franco, se le dio por alzarse militarmente, lejos de España, bueno no tan lejos, en Africa, y echo al traste con tantos avances hechos
Pero al margen de todos hechos políticos y militares, yo me preguntaba por el ciudadano de a pie, que se vio arrastrado a una guerra civil, en la cual la mayoria de los soldados eran reclutados a la fuerza, por uno y otro bando, dependiendo de donde te encontraras en aquel entonces. En la zona republicana o en la zona nacional.
Tambien pensaba en los que perdieron la guerra, no fue solo perder la guerra, fueron 40 años de dictadura, en los que se cometieron tantas atrocidades, como en cualquier otra dictadura, sea del color que sea. con el agravante que en este pais nadie pide perdón por los hechos de aquella epoca, y que los politicos que antes eran dictadores, ahora se han vuelto democratas, asi de la noche a la mañana.
Y acababa diciendo que la historia se repite en otros lugares, Y como dice chousa muy acertadamente, es que el hombre siempre tropieza vaias veces con la misma piedra
Y por fin decia que ojala no se repitiese mas esa locura
Espero que no me haya quedado nada en el tintero
Bicos miles guapa, y gracias por tu interes
saraiba