The Beatles - Twist and shout

Que digo eu, que para baixar o comido o mellor e bailar un pouco, dándolle a cabeza dun lado para outro

DESDE QUE TÚ TE HAS IDO...MOCEDADES

Joan Manuel Serrat - Aquellas pequeñas cosas

El universo sobre Mi

Joan Manuel Serrat - Españolito

Antonio Machado

Españolito que vienes al mundo

Ya hay un español que quiere
vivir y a vivir empieza,
entre una España que muere
y otra España que bosteza.

Españolito que vienes
al mundo te guarde Dios.
una de las dos Españas
ha de helarte el corazón.

...

¿Salto ou non salto?

esta imaxen a collin de puente aereo

Ferrol, meu ferroliño

esta imaxen é de: Jorge F. Nóvoa

Ferrol segue a ser a cabeza de turco para todos os gobernos
Temos un bonito porto exterior, a piques de pechalas portas, temos unha bonita ría, enmerdallada, temos uns asteleiros, que non fan barcos, temos, temos temos, nos non temos nada

Aí ven o outono

Esta imaxen é de meteogalicia

Por aí parece que nos ven o primeiro temporal do outono:Vento auga, mais vento e mais auga. Xa parecía que nos estábamos a volver un pouco mediterráneos. Os nostálxicos das choivas, velaí chegan

Algunhas consideracions, miñas, sobre a folga

Dende o meu punto de vista sobre a folga xeral
1º Penso que foi tarde, mal e arrastras. Os sindicatos que temos neste pais, para min e persoalmente, non miran polos intereses dos traballadores. Penso que esta folga deberiase facer antes, moito antes. Cando empezaron os despidos masivos.
2º O Goberno que temos, todolos os gobernos que temos, que son moitos uns 4 ou 5, empezando polos locais e terminando pola Unión Europea, non mandan nada de nada, Aquí quen manda son os bancos e as entidades financeiras, contra eles debería ir a folga.
3º Os gobernos de todolos paises inxectaron os cartos a ditas entidades, que seguen a ter beneficios, menos beneficios, que peniña me dan os pobres
4º En canto que estas entidades segan tendo o mando, pouco poden facer, os políticos, sindicatos e nos mesmos como cidadans e obreiros
Si, poden seguir a lamerlles o cú

Zeltia non podo facer mais jajajajaaj

Zeltia deume este premio , este ollo, que é un mundo que nos mira. E agora eu tendría que darlle o premio a algúns outros blogues, estiven vendo por ahí e vin que case todos os blogues que visito, por non decir todos, xa teñen o ollo. Asi que, desta paso, quédome co ollo, e se nestes dias visito algún que non o teña xa, pois llo regalo tamén

outono, como non

 Agora que empeza o outono, e todo o mundo está a falar del, non quere entrar. Imos ver como se nos presenta, este vello coñecido, ainda que cando dis que vai a empezar algo novo, ves coma que algo vai cambiar, non so na atmósfera, tamén na vida de cada un. Sempre que houbo cambios na miña vida foi nesta estación. Xa tocando o inverno
A min o que máis me gusta desta estación .e poder camiñar polas follas secas, ese ruidiño que fan cando as pisas, un cruxiñido, e outro, e outro. Ir andando polo camiño marrón que van deixando o caer. O peor e cando non sabes o que hai debaixo:Un charqueiro, un furado, unha pedra. Eu son experta en atopar todas estas cousas ¿Ou me atopan elas a min?

o mundo o revés

Si eu fose quen
pondría o mundo o revés
pondríalle a cabeza nos pés
¿Cómo o ves?
Eu o vexo ben

Galicia sempre oscura II

Imos deixar que a evolución das especies actúe un pouquiño, que os homes se ergan un pouco máis. Deixaremos que o seu cerebro medre uns cantos centímetros. E daremos un saltiño no tempo, así, duns, digamos 20 mil anos, ou unha cousa así. Coma os científicos non o teñen claro que mais da uns mil anos mais ou menos.
Atopamos unha Galicia, ainda bastante conxelada. Pero pouco a pouco, moi pouco a pouco, os xeos vanse alonxando da beiramar e se van aloxando nas montañas, deixando a costa bastante apta para a vida cotidiá dos homes, que seguen indo dun lugar a outro. Ainda que quizais, algunha das hordas de homes e mulleres que habitaban este país, tiveran xa unhas migracións cíclicas. E decir, coma as anduriñas ou as cegoñas, voltaban o mesmo lugar segundo as épocas do ano, despois de percorrer unhas distancias, que moi grandes non debían ser.
Así, encontramos os nosos ancestros un pouco mais ergueitos, e cun cabezón, xa das mismas dimensions co noso. Semella ca colonia tamén medrou un pouco, e incluso vense rasgos diferenciados entre os diferentes individuos ca forman. A comunicación entre as tribus que pululaban pola nosa terra, eran mais que comerciais e de intercambio. Chegamos xusto no momento en que van a facer un gran descubrimento, que cambiará a sua vida radicalmente
Os xóvenes cazadores que ian na vangarda do grupo, recoñeceron rápidamente o lugar, alí se estableceran non facía moito tempo Era un bo lugar para pasar a tempada mais fría do ano. O mar darialles o alimento necesario para pasar o inverno, e cerca do río había moitas cobas onde se poderian guarecer da intemperie, e por suposto a apreciadísima auga dulce, non lles faltaría. Tamén se podían observar diferentes rastros de animais, coma lebres, xabalins, cervos, Era o lugar ideal para pasaren o longo inverno que se aveciñaba.
Cando chegaron preto da coba que os acollera noutro tempo, viron con sorpresa unha grande cantidade de cereais espallados por todas partes. Sen dubida, este ano a nai natureza os chamaba para que se quedasen nese lugar. Todo lles era favorable. Cando o descubriron por primeira vez, alí non había nada, e agora, estaba cheo de comida para alimentar a toda a tribu durante toda a friaxe que lles viña enriba.
¿Quén sería logo o que lles puso alí todos aqueles alimentos? Foron ver o cumcheiro, a ver si tamén medraban os moluscos, non alí so estaban as cunchas amontonadas que eles deixaran tempo atrás,
Xa chegaba toda a tribu o completo, un grupo de mulleres comenzou a recoller o cereal, outro foise cara as rochas a recolle-los mariscos. Os cazadores foron recoñecer os alrededores para conseguir algo de caza e consolidar o seu territorio, non fora que houbese estranos preto deles, e lles foran roubala riqueza que alí se atoparan.
Os mais vellos decidiron que aquel lugar, había que sinalalo de algunha maneira, xa que tan boas vibracións lles daba. Nunha gran rocha plá dende donde se ollaba todo o contorno, pero ben escondida de ollos alleos, fixeron uns raros debuxos, deixando a sua pegada na rocha para séculos e séculos, eles non sabían os crebacabezas que lles ían dar miles de anos despois os poboadores dese lugar.
Debuxaron círculos coma luas, outros concéntricos, uns dentro doutros, puntiños como estrelas, a saberen que significaban, so eles tiñan a chave para desentrañar este misterio, escribiron por tódalas partes, sempre escondidas para que ninguen as vise.
E chegou o inverno, e durou moito esta estación fría, por durar, durou uns cantos anos, volveron os xeos a cubrilo todo de novo, a estación cálida duraba, apenas o que tardaba a lua en voltar a encher. E despois frío de novo, así estiveron un ano e outro,os alimentos comenzaron a escasear, e as febres cebáronse con eles. Ata que por fin, Os xeos voltaron, pouco a pouco a seu fogar, as montañas.
A tribu menguou moito nestes anos, apenas quedaban uns poucos, os mais fortes, daquela gran colonia de homes e mulleres.
Mais a luz e a vida voltou a aquelas terras

Aas mulleres aquelas que levaban as vacas a pacer

a foto a collín de chuza, que pechou as suas portas

Con isto dos prezos da leite, que a pagan por debaixo do prezo de coste os gandeiros. Deúseme por pensar naquelas mulleres que fai poucos anos andaban lindalas vacas polos campeiros galegos. Aquelas mulleres que cando te saias un pouco das carreteiras principias, e te metias polas carreteiras locais e comarcais, facían que parases o coche para que pasasen elas con as suas vaquiñas, non eran moitas, o mellor 5 ou 6. Sacábanlas pola mañá cedo, despois de ordeñalas, as levaban o monte e alí pacían todo o día, a noitiña, íbanlas buscar. Fachendosas, facían parar o auto, para pasaren elas, eran as donas do lugar. Eran pequenas explotacións leiteiras, en cada aldea e en cada vila había un bo lotes delas, que na mayoría dos casos servía para o autoconsumo da prpia población, se acaso sobraba algún, iba o camión, e a recollía pola mañá. Lémbrome que un curmán meu, que vive en Ferrol iba cada dous días a nosa aldea, e traía leite para sua casa, para a nosa, e para uns cantos veciños mais da cidade. Vaia leite aquela.

Uns anos mais tarde, cando empezaron a facer autopistas, non estou a falar de fai moitisimos anos, uns 10 anos mais ou menos, empezaron a decir que esa estampa das mulleres con as suas vacas daba mala imaxen a Galicia, mentras noutras comunidades, xa tiñan grandes explotacions leiteiras, con cooperativas, todo mecanizado, con máquinas capaces de sacala leite e limpar o cú as vacas o mesmo tempo, mentras elas, as vacas, están todo o día metidas nun cubículo, eran, e seguen a ser, a imaxen da modernidade.

Agora xa apenas se ven esas mulleres, con o pano na testa, e unha variña lindando as vacas, xa temos grandes explotacións gandeiras con ese tipo de maquinaria ultra

moderna, e a cambio que conseguimos? Aparte dos problemas dos prezos da leite, de si é galega ou non?

Pois para min que gran parte dos incendios, veñen, porque as vacas non van o monte. Agora queren poboar de novo o rural galego, pero a xente que vai para as aldeas quere ter as mesmas prestacións que ten na cidade:Médicos cerca, escolas para os nenos (Vease cantas pecharon este ano no rural), boas comunicacións, telefonía móvil, internet, etc etc etc. Penso que cando desapareceron esas mulleres, desapareceu a esencia do campo galego, e con elas todas as ventaxes que daquela se podían conseguir. Porque o rural estaba poboado. Agora quizás seña demasiado tarde.

Galicia sempre oscura

Galicia sempre oscura

Este conto comenza cando a humanidade adicábase a cazar, recolectar, e escomenzaba a erguerse sobre as suas pernas. Camiñando de aló para acó e seguindo o ritmo que lle marcaba a natureza, o home comenzaba a sua singladura pola terra.
Na terra enteira, menos en Galicia. Segundo os estudosos do tema, aquí non había ninguén. Galicia estaba abandonada da man do home. Non houbo nin neardentales, nin cromañones. Pero, esperade, entón ¿Qué é aquelo que se ve alí? Pero si parecen puntas de lanzas, e isto parece un coitelo. Entón si hai armas, hai homes. Si se buscan se encontran os rastros dos primeiros habitantes de Galicia. Entón hai conto. Xa empezamos cedo a ter que inventar a historia. Inventemos pois os primeiros pasos da humanidade en Galicia, mentres non haxa realidade, sempre contaremos cas lendas.
Debía facer moito frío cando, entre peles, naceu o noso protagonista. Non había un teito co abrigase da intemperie, tan so unha alta parede rocosa, que mitigaba un pouco o vento glaciar que soplaba. Todos os membros do clan aremolinábanse o redor da muller, para darlle un pouco mais de calor no momento tan crítico do alumbramento. Os nacementos eran celebrados por todos os compoñentes da familia, pois esto supoñía ter mais xente con a que poder: loitar con outros clanes e así poderlles arrebatar a cova, ben escasas naquela rexión, e un tesouro para quen a descubría e a podía manter en propiedade. Ser mais numerosos tiña outra ventaxe, na hora de ir de caza, podían enfrentarse a animais maiores, o levar mais cantidade de comida para a comunidade, xa que os cerbos, os xabalins e os mamuts non faltaba naquelas ricas terras. as que acababan de chegar na sua perenigraxe dende o sul.
O meniño veu o mundo, nun parto dos pouco normais para aquela época, é decir, sen moitas dificultades. O cativo creceu forte, Vía as rutinas dos maiores que consistían básicamente en traer comida o campamento itinerante, e buscar un refuxio o mais confortable posible, polo que moitas veces tiñan que loitar con outros clanes para poder establecerse nun lugar determinado. As relacions humanas ainda tiñan moito que medrar.
Naceron outros pequerrechos no clan, e él fíxose adulto moi rápidamente. Xa non tiña o status de neno, xa era un xoven forte, que tiña que axudar na principal labor dos homes do clan: Cazar e guerrear. Cazar para poder comer, e guerrear para conquerir un refuxio axeitado, ou si xa o tiñan, non no perder.
As mulleres pola contra recollían os froitos que encontraban polo camiño. E cuidaban dos mais pequenos. Achegábanse a orilla do mar e recollían todo o que este lles brindaba, alí mesmo, na orilla.
A él o que mais lle gustaba era ir diante do grupo, nas suas viaxes, para observar o que tiña que vir. Novas terras que explorar e explotar, os regatos, as covas. Nesas estaba cando viu un grupo de cazadores con grandes problemas para facerse cun gran mamut macho. Xa ferira a varios homes doutro clan. Dende a sua posición podía observar ben a escea. Os cazadores, coas suas lanzas, pinchaban o mamut, que mal ferido arremetía contra todo o que se poñía o alcance. Entón viu a gran roca que se erguía as espaldas do animal, enriba do promontorio. El non sería quen de mover so a gran pedra. Rápidamente, foi chama-la sua xente. Pronto varios dos homes do seu clan encaramáronse o cumio da colina e entre todos botaron a pedra enriba do mamut, Os que estaban loitando ca besta abaixo, viron como a gran roca, facía co bicho fincase de xeonllos no chan, a sua vez, claváronlle as suas lanzas, nos puntos febles deste gran animal. A peza xa era dos homes
Aquí escomenzaba unha nova etapa para a humanidade en Galicia. Duas tribus diferentes loitando xuntas para conquerir algo. Xa hai relacións intertribais, non so para guerrear entre elas, tamén se podía colaborar para conseguir un ben, tan apreciado como era un animal que lles daría de comer para unha longa tempada, unhas peles para cobixarse do frío, uns colmillos que lles servirian para facer dende ferramentas, ata abalorios. E sobre todo, uns colaboradores, para realizar grandes traballos. E por suposto, intercambiar técnicas de caza, novas ferramentas con diferentes materiais. Cambiarian o endeble cuarzo con o que fabribacan as suas armas, polo silex, moito mais duro e resistente.
Todo esto pasaba no cuaternario en Galicia, e tantos avances que hai nestes dias e os arqueólogos non son quen de velo. So hai que coller un berbiquí e facerlle un burato o tempo. E despois mirar por el, e observar o que acontecía.
Quizás sexa mellor decir que en Galicia non houbo ninguén ata os nosos tempos, e que as cousas que se acharon aquí e alá despois de miles de anos, foron cousas de meigas para ir abonando a imaxen que queremos dar de nos mesmos..

A ría maltratada

"385" width="480">


Semella que todos están empeñados en botar a perder a Ría. Esta é a principal fonte de riqueza dunha cidade que non se da conta, ou si se da conta, pero pecha os ollos ante o problema que ten diante.
Ferrol depende da sua ría, tanto económicamente, socialmente, culturalmente, está vinculada o mar, por medio da sua ría, e non a cuida, mais ben a descuida.
Primeiro permitiuse enclavar no medio e medio, unha gasificadora (REGANOSA), que ainda que xuran e perxuran que non contamina, a verdade e que entra dentro de eso, que se lle deu por chamar “feismo galego”, e si non entra o meto eu.. Contamina a paisaxe, contamina a imaxen dunha cidade que moitos queren volcala hacia o turismo. Que pouco saben de turismo todos eles. A xente non vai os sitios para ver gasificadoras, van para apreciar bellas paisaxes, degustar os productos da terra, van para facer deporte de aventura, deporte nautico, para estomballarse o sol, para facer senderismo, van a sair de marcha, facer turismo cultural, en fin depende do enfoque que se lle quera dar o lugar.
En Ferrol hai de todo eso e moito máis. Hai castelos, hai monte, hai mar bravo e mar calmo, hai castros, hai historia da boa, e historia da que puxo a España patas arriba, hai camiño de Santiago, hai bo marisco, ¿ou o había?, disto non estou tan segura.
De Ferrol din que é a gran descoñecida de Galicia, eu me pregunto de ¿quén é a culpa? Quizás é que os ferrolanos ainda temos ese sanbenito posto no lombo do enano baixiño que naceu aquí, e ainda pesa sobre nos a maldición do caudillo. Quizais sexa culpa dos políticos que eleximos. Quizais sexa de esa mentalidade ferrolana “xa virá papa estado a arranxalos nosos problemas” E papa estado pasa de nos coma da merda, So hai que ver todo o que fixo Zp en Bruselas cando España estivo na presidencia para levantalo veto sobre os asteleiros. Nada de nada. Ese é o caso que nos fan.
Agora fariannos faia unhas cantas depuradoras, porque a ría din que se renova cada non sei cantos anos, pero agora que pecharon gran parte dela para o marisqueo, está contaminada, non é apta, vese que non é tan sinxelo como parecía, a ría ten uns límites que sobrepasamos, e se non a axudamos para descotaminala teremos o que nos merecemos, un gran charqueiro apestoso e noxento.
Moitas cousas se poderían facer en Ferrol, non saben de min, se non….Pero eu vin por aí adiante que de catro pedras mal postas fan unha atracción turistica da hostia e a xente paga por velas, iso si, hainas que saber vender. E sobre todo creer nelas. Camiño de Oslo dende Bergen hai unha igrexa de madeira, din que a mais antiga de Europa destas características, alí perdida no medio do monte, en ningures, pois alá van centos de autobuses cheiños de xente para vela, eso si, en Rusia hai outras cantas similares a esta, tamén din que son as mais antigas de todo o mundo mundial. Bonitiñas son eh?
E logo aquí non temos cousas tan estupendas como esa igrexa
Outro día explicarei as cousas que hai por aquí

boda

Un buen día estando yo trabajando
Llegó Juli a la tienda buenas noticias traía
Se casaba la Luisa, ¡Que alegría¡
Y allá me fui, por las castillas bajando
Hasta San Fernando.

Iba yo pensando por el camino
Y para maquillarme ¿Cómo me las avío?
Y ¿Cómo llevaré estos zapatos de tacón tan fino?
Y me preguntaba yo ¿Pasaré frío?

El viernes a la noche llegué
Sudé
En el hotel me instalé
A Paca saludé
Sudé
A Luisa besé
Me duché
Sudé
Cené
Me acosté
Sudé
Y soñé
No sé qué
Frío no pasé

Al despertar, vi una mañana tan buena
Así, algo fresquita, con un poco de niebla
Que decidi ir a conocer San Fernando
Un poquito a pie y otro caminando
Como dice Manolo García, el poeta

Pronto me fui para el hotel
Mucho callejeé
No me enteré
Que hechos polvo tenía los pies

Esa tarde era la boda
Estaba deseando que llegase la hora
La novia iba vestida toda de marfil
Zapatos rosa fucsia, muy chic
Con velo de bucanera
De todo el Atlántico era la dueña
Desde San Fernando a Ferrolterra
Y por fin, se dieron el, si quiero.
Y los chorbitos los anillos
En los dedos se pusieron

No hubo convite igual
En 20 pueblos a la redonda
Aunque se hizo esperar
Con una sed colosal
Comimos, bebimos
Cantamos alalas por un bando
Y 1olés¡ por el otro lado
Hubo queimada y fino

Y sin mucho tino
“Apaga a lus
maruxiña
Apaga a lus “
Pero ahí estaba el duende andaluz
Con guitarras y un cajón
Vaya juerga que se armó
Todo con velitas y a medialuz

Y ya para finalizar
Toda la familia
El lunes nos fuimos a almorzar
Paca, Francis, María
Ana, Santi,Raquel, Julia
Tete, Manolo y Luisa
No vamos a separar a la parejita
Y la niña, de Juli nieta
Y la que abajo firma, ALexia